ಲಿಮಿಟೆಡ್ ಎಡಿಷನ್

ಏನೋ ಮರೆತವಳಂತೆ ಅನಿಸಿ ಮತ್ತದೆ ನಂಬರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದೆ.

‘ಏನಮ್ಮ ವಾಗ್ಮಿತಾ ಮತ್ತೇನಾದರೂ ಹೇಳೋದು ಬಾಕಿ ಇತ್ತ’ ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಧ್ವನಿ ಉಸುರಿತು.

’ಅಲ್ಲ ಅದು. ಅಕ್ಚುಲಿ. ಇದನ್ನ ಅಮ್ಮನ ಹತ್ರ ಡಿಸ್ಕಸ್ ಮಾಡ್ಬೇಡಿ ತುಂಬಾ ಹೆದರಿಕೊಳ್ತಾಳೆ. ಗೊತ್ತಲ್ವಾ.....’ ಇವರನ್ನ ಏನಂತ ಕರೀಬೇಕು  ಅನ್ನೋದು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಗೊಂದಲ. ಹೇಗೊ ಮ್ಯಾನೇಜು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮಾತಾಡೋಕೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದೆ.

’ನನಗೆ ಅರ್ಥ ಆಗತ್ತೆ. ನೀನೆ ಹೇಳೋವರೆಗೂ ನಾನು ಮಾತಾಡೊಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಿನಗೆ ತೊಂದರೆ ಎನಿಸೊ ಸಣ್ಣ ವಿಷಯ ಆದರೂ ನನ್ನ ಬಳಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳೋದು ಮರಿಬೇಡ’ ಅವರು ಹೇಳಿ ನನ್ನ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು.ಸರಿಯೆಂದು ಫೋನಿಟ್ಟೆ.

ಇವರು ಪ್ರಸಾದ್. ಅಮೃತೂರಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ಸ್ಪೆಕ್ಟರ್ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಇವರನ್ನ ನಿಮಗೆಲ್ಲಾ ಏನಂತ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಡಬೇಕು ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿಲ್ಲ. ನನ್ನ Ex-ಭಾವಿ ಅಪ್ಪ ಅಂತನೊ ಆತಂಕದ ಕಟ್ಟೆಯೊಡೆಯುವಾಗ ದೊರಕಿದ ಸಣ್ಣ ಗರಿಕೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

***

ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಕೆಳಗೆ ಒಂದು ಘಟನೆಯಾಯ್ತು. ಅಂದು ನಾನೆಷ್ಟು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದೆ ಅಂತ ಅವತ್ತಿನ ಬಿಸಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. 

ಅಪ್ಪ ಹೋಗಿ ಎರಡು ವರ್ಷವಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಕೈಯಿಡಿದು ಪ್ರಸಾದ್ ಅವರನ್ನ ತಾನು ಮದುವೆಯಾಗುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಬೇಕೆಂದು ಮಾತು ಶುರುಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾ ತಡೆದು ’ನೀನು ನನ್ನನ್ನ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀಯಾ ಅಥವಾ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀಯಾ..??’ಎಂದು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಅಂದೆ. ಅಮ್ಮ ತಬ್ಬಿಬ್ಬುಗೊಂಡಳು. ನನಗೆ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಹ್ಯವೆನಿಸಿತ್ತು. ’ನನಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಅಪ್ಪ ಬೇಡ. ನಿಂಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗಂಡ ಬೇಕಾದರೆ ಕಟ್ಕೊ’ ನನ್ನ ಗಂಟಲು ಉಬ್ಬಿ ಅಳು ಒತ್ತರಿಸಿ ಬಂತು. ಅಪ್ಪನನ್ನು ನಾನು ತುಂಬಾ ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅವನ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬರನ್ನ ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ದಡದಡನೆ ಅಪ್ಪನ ಫೋಟೋ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಅವುಚಿ ಅಳುತ್ತಾ ನಿಂತೆ. ಇದು ಅವಳನ್ನು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಇನ್ನೆಂದೂ ಅವಳು ಈ ವಿಚಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗಾಗ್ಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಸಾದ್ ತೀರಾ ಅಪರೂಪವಾದರೂ ಅಮ್ಮ ಮಾತಾಡುತ್ತ ಇರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದು ನನ್ನನೆಂದೂ ವಿಚಲಿತಗೊಳಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. 

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಹೊರಜಗತ್ತಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಇರುವಾಗ ಅಂದು ನಾನೆಷ್ಟು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ಇದೆಲ್ಲಾ ಮಾತಾಡಬೇಕು. ಸಾರಿ ಕೇಳಿ ಅವಳ ಸೀರೆ ನೆರಿಗೆ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ಅಳಬೇಕು ಎಂದು ಅಂದುಕೊಳ್ತಾ ಇರ್ತಿನಿ. ಹಿಂಜರಿಕೆಯಿಂದಲೋ ಪಶ್ಚಾತಾಪದಿಂದಲೋ ಅದಿನ್ನೂ ಕಾರ್ಯ ರೂಪಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ.  ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಮಾತಾಡುವುದು ತುಂಬಾ ಇದೆ. ಈಗೇನಾದರೂ ಸರಿಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಿದೆಯಾ ಅಂತ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಇರ್ತಿನಿ. ಇಂತ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಾದ್ ಅವರಿಗೆ ಕರೆಮಾಡಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳಬೇಡಿರೆಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳೋದಕ್ಕೂ ಕಾರಣವಿತ್ತು. ಹೊಸ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟಿನ ಪರಿಣಾಮ ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಅಮೃತೂರಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ವರ್ಗಾವಣೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಫ್ಲಾಟ್ ನಲ್ಲಿ ಇರೋದು ನನಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಇಷ್ಟ ವಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲೊಂದು ಇಂಡಿಪೆಂಡೆಂಟ್ ಹೌಸ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. 'ಮೊದಲು ಕೂಡ ಇಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿ ಇದ್ದಳು ಶುಭಾ  ಅಂತ.' ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರು ಹೇಳ್ತಾ ಇರ್ತಾರೆ. ಮೂಡಿಯಂತೆ. ಅನಾಥೆ. ’ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಖಾಯಿಲೆಯಿಂದ ತೀರಿಹೋದರು. ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮಾಡಿದ ಕೈಸಾಲ ತೀರಿಸಲಾಗದೇ ಮನೆ ಮಾರಿ ಹೋದಳಂತೆ. ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಟ್ಟಿಸಿದ್ದ ಮನೆ. ಯಾವ ಸಂಬಂಧಿಗಳೂ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೂ ಮೌನಿಯಾಗಿದ್ದಳು. ಮುಖ ಕೊಟ್ಟು ಎಂದೂ ಮಾತಾಡಿದವಳಲ್ಲವಂತೆ. ಅವಳು ಮನೆ ಖಾಲಿಮಾಡಿ ಆರೇಳು ತಿಂಗಳಾಗಿದೆ’ ಮುದ್ದು ಬೆಕ್ಕೊಂದನ್ನು ಇಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ. ಅದು ತುಂಬಾ ಕ್ಯೂಟ್ ಆಗಿದೆ ಕೂಡ. 

 ಮನೆ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಬರೋಣ ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಶಾಲವಾಗಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಂತ ಮನೆಯಿಂದ ಓಡಾಡ್ತಾ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಆಫಿಸಿಂದ ಕೊಡಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಫರ್ನಿಚರ್ ಅನ್ನು ಕ್ಲೈಮ್ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ಮನೆಗೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಕೊಂಡು ಪೇರಿಸಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಿನಿ. ಆಫೀಸು ಕೊಲೀಗು ತಾತ್ಕಾಲಿಕನ ಜೊತೆ ಬ್ರೆಕ್ ಅಪ್ ಆದ್ಮೇಲೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಂದ ನನಗೆ ಹೊರಗೆ ಬಂದರೆ ಸಾಕಿತ್ತು. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕ ಪರಿಚಯದವರು ಇದ್ದುದರಿಂದಲೂ ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಷಿಯರ್ ಆಗಿ ದುಡಿಯುತ್ತಿದುದರಿಂದಲೂ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬರುವುದು ಕಾರ್ಯಸಾಧುವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ."ಯಡಿಯೂರು ಸಿದ್ಧಲಿಂಗೇಶ್ವರ ನಗರ ಸಾರಿಗೆ" ಬಸ್ಸುಗಳು ಮನೆಯ ಅಣತಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದವು. ಹತ್ತಿದರೆ 15 ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಆಫೀಸು ಸೇರಿರುತ್ತಿದ್ದೆ‌. ಮುಂದಿನ‌ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಸೂಪರ್ ಮಾರ್ಕೇಟ್ ಕೂಡ ಇತ್ತು. ಬದುಕೋಕೆ ಸಾಕಾಗುವಷ್ಟು ಅಡುಗೆಯಂತೂ ಕಲಿತಿದ್ದೆ. ಸುಸೂತ್ರವಾಗಿ ಜೀವನ ನಡೆಯೋಕೆ ಎಲ್ಲಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೂ ಅಲ್ಲಿದ್ದವು.

ಮನೆಗೆ ಬಂದಮೇಲೆ ಒಂದು ತಲೆನೋವು ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಶುಭಾಳ ಹೆಸರಿಗೆ ಅಗಾಗ್ಗೆ ಕೆಲವು ಪತ್ರಗಳು ಬರತೊಡಗಿದ್ದವು. ಅವುಗಳನ್ನೆಂದೂ ನಾನು ತೆರೆದುನೋಡುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದೊಂದು ದಿನ ಬ್ಯಾಂಕಿನಿಂದ ನೋಟೀಸು ಕೂಡ ಬಂದಿತ್ತು. ತೆರೆದು ನೋಡಿದಾಗ ಅದರಲ್ಲಿ ಒಡವೆ ಹರಾಜಿಗೆ ಕೊನೆಯ ನೋಟೀಸು ಎಂದಿತ್ತು. ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಅವರಿಗೆ ಇದನ್ನ ತಿಳಿಸುವುದು ಜರೂರತ್ತು ಅನಿಸಿತು. ಪಕ್ಕದವರು ವಿಚಾರಿಸಿದರೂ ಅವರು ಎಲ್ಲಿದ್ದಾರೆಂದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಆದರೆ ತುಮಕೂರಿನ ಟಿ.ಎಸ್.ಹೆಚ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನರ್ಸ್ ಆಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವುದು ತಿಳಿಯಿತು. ಗೂಗಲ್ಲು ಹುಡುಕಿ ಅಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆಮಾಡಿ ಶುಭ ಅವರಿಗೆ ಕೊಡಿರೆಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಎರಡು ನಿಮಿಷದ ನಂತರ ಶುಭಾ ಫೋನೆತ್ತಿಕೊಂಡರು.

’ಹಲೋ...’ ಎಲ್ಲೋ ಓಡುವ ಧಾವಂತ ಅವರ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿತ್ತು.

ನಾ ನಡೆದಿದ್ದೆನ್ನು ಹೇಳಿ ಕಳುಹಿಸಲು ವಿಳಾಸ ಕೇಳಿದೆ.

’ನಾನು ಯಾವ ಗೋಲ್ಡ್ ಲೋನು ತಗೊಂಡಿಲ್ಲ. ನಿನಗ್ಯಾವಳು ಹೇಳಿದ್ದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆಮಾಡು ಅಂತ’

ನನಗೆ ಕಕಮಕವಾಯಿತು. ಇಷ್ಟು ಒರಟು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ನಾನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.

’ಇಲ್ನೋಡಿ ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಮಾತಾಡೊದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ನಾ ಕೇಳಿದೆ. ನಿಮಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗಬಹುದು ಅನ್ನೋ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕರೆ ಮಾಡಿರೋದು’ ನಾನು ತಡಬಡಾಯಿಸಿ ಹೇಳೋಕೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ

’ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅದು ಸಹಿ ಹಾಕಿಸಿ ನಮ್ಮ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಮಗ ತಗೊಂಡಿದ್ದ ಅವನಿಗೆ ಬೇಕಾದರೆ ತಗೋತಾನೆ. ಮತ್ತೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆಮಾಡಿದರೆ ಸರಿಯಾಗಲ್ಲ. ಇಡೆ ಫೋನು’ ದೊಪ್ಪನೆ ಫೋನಿಟ್ಟ ಸದ್ದಾಯಿತು.

ಹೆಂಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಾಳೆ ಬೇವರ್ಸಿ ಅನಿಸಿತು. ಪರಿಚಯದವರಿಗೆ ಏಕವಚನದಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿಸೋಕೆ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ನೋಡುವ ನಾನು ಇದ್ಯಾರೋ ಗೊತ್ತು ಗುರಿ ಇಲ್ಲದವಳಿಂದ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ವಿಚಲಿತಗೊಳಿಸಿತ್ತು.  ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕರೆ ಇನ್ನೂ ಜಾಡಿಸಬೇಕೆಂದು ಮನಸಿನಲ್ಲೇ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಏನಾದರೂ ಆಗಲಿ ಮತ್ತೆ ಕರೆಮಾಡಬಾರೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಆಗಾಗ್ಗೆ ಪತ್ರಗಳು ಬರುವುದು ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಫೋನು ಮಾಡಿ ಬಯ್ಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನಸಂತೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ.

ಒಂದು ದಿನ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಘಟನೆ ನಡೆಯಿತು. ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಹೊರಬಂದಾಗ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿಟ್ಟಿದ್ದ  ಒನ್ ಪ್ಲಸ್ ಲಿಮಿಟೆಡ್‌ ಎಡಿಷನ್ ಫೋನನ್ನು ಬೆಕ್ಕು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಬೀಳಿಸಿ ಮೊಬೈಲು ಪರದೆಯನ್ನು ಕೆರೆದು ಹಾಕಿತ್ತು. ನನಗೆ ತುಸು ಸಿಟ್ಟು ಬಂದರೂ, ಮೊಬೈಲು ಬದಲಾಯಿಸಲು ನಾನು ತುಂಬಾ ದಿನದಿಂದ ಅಂದುಕೊಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅದನ್ನು ಅಲ್ಲೆ ಬಿಸುಟು ಆಫಿಸಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಸಂಜೆ ವಾಪಸ್ಸು ಬಂದಾಗ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪಾರ್ಸಲ್ಲು ಬಾಕ್ಸ್ ಇರುವುದು ಕಂಡಿತು. ಕೂಲಂಕುಷವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಅದು ಶುಭಾಳ ಹೆಸರಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ನಾನು ತೆಗೆಯಬೇಕಾ ಬೇಡವ ಅನ್ನೋ ಗೊಂದಲದಲ್ಲೇ ಇದ್ದೆ. ತುಂಬಾ ಅಲೋಚನೆಗಳ ನಂತರ ತೆರೆದುನೋಡಿದೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಒನ್ ಪ್ಲಸ್ ಮೊಬೈಲು ಇತ್ತು. ನಂಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯಾಯಿತು. ಕರೆಮಾಡಿದಾಗ ಬಯ್ಸಿಕೊಂಡ ಬೇಜಾರು ಬೇರೆ ಇತ್ತು. ಅವಳು ಕೇಳಿದರೆ ದುಡ್ದು ಕೊಡೋಣ ಅಂತ ನಿರ್ಧರಿಸಿ ನಾ ಬಳಸಲು ಶುರುಮಾಡಿದೆ. ಯಾವುದೆ ಕರೆಯಾಗಲಿ, ಯಾರಾದರೂ ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಬರೋದು ಆಗಲಿ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ನನಗೂ ಆಗಾಗ ಕೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು.

ಇನ್ನೊಂದು ದಿನ ಮನೆ ಒರೆಸುವಾಗ ಗೋಡೆ ಗಡಿಯಾರ ಬಿದ್ದು ಗ್ಲಾಸಿನ ಹೂ ಕುಂಡ ಮತ್ತು ಗಡಿಯಾರ ಒಡೆದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಮರುದಿನ ಸಂಜೆ ಎರಡು ಪಾರ್ಸೆಲ್ಗಗಳು ಮನೆ ಮುಂದೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದವು. ತೆರೆದು ನೋಡಿದಾಗ ಗಡಿಯಾರ ಮತ್ತು ಹೂ ಕುಂಡ ಅದರಲ್ಲಿತ್ತು. ಎಂದಿನಂತೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಶುಭಾಳ ಹೆಸರಿತ್ತು. ಇದು ಮತ್ತೂ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕಿ ಖಾಲಿಯಾದಾಗ, ಬೆಕ್ಕಿನ ಫುಡ್ಡು ಖಾಲಿಯಾದಾಗ, ಟಿ.ವಿ. ರಿಮೋಟು ಸರಿಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡದೇ ಇದ್ದಾಗಲು ಮಾರನೇ ದಿನ ಸಂಜೆ ಅವೆಲ್ಲ ಪಾರ್ಸೆಲ್ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಶುಭಾಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಬಿದ್ದಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ನನಗೆ ಎಲ್ಲೋ ಏನೋ ಸರಿಯಾಗಿಲ್ಲ ಅನಿಸಿ ಧೈರ್ಯ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ನೇರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದು ಟಿ.ಎಸ್.ಹೆಚ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಬಳಿಗೆ ಹೋದೆ. ರಿಸೆಪ್ಷನಿಸ್ಟ್ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಕರೆಮಾಡಿದರು. ಶುಭಾ ಯಾವುದೋ ಕಮ್ಯುನಿಟಿ ಹೆಲ್ತ್ ಸರ್ವಿಸ್ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದಾಗಿಯೂ ಬರುವುದು ತಡವಾಗುವುದಾಗಿ ಹಾಗೆ ತಾನು ಯಾರನ್ನು ಮೀಟ್ ಮಾಡಲು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲವೆಂದು ಕಡ್ಡಿ ತುಂಡು ಮಾಡಿದ ಹಾಗೆ ಮಾತಾಡಿದ್ದಳು. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಮೆಡಿಕಲ್ ಸ್ಕ್ರಬ್ ಧರಿಸಿ ನರ್ಸುಗಳು ಅಲ್ಲಿಂದಿಲ್ಲಿಗೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗೆ ಶುಭಾಳನ್ನು ಗುರುತು ಹಿಡಿಯಲು ಎಡ ಭಾಗದ ಎದೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಹೆಸರಿನ ಬಿಲ್ಲೆಯ ಮೇಲೆಯೇ ಅವಲಂಬಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಈ ರಿಸೆಪ್ಷನಿಸ್ಟ್ ಮುಖಕ್ಕೆ ಮುಖ ಕೊಟ್ಟು ಮಾತಾಡದೇ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಇವಳ ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲಾ ಕಥೆ ಹೇಳುವುದು ಅನವಶ್ಯಕವೆನಿಸಿ ಕಾಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಐದಾರು ಘಂಟೆ ಕಾದರು ಶುಭಾಳ ಸುಳಿವು ಸಿಗಲಿಲ್ಲ.

ನಿರಾಸೆಯಿಂದ ನಾನು ವಾಪಸ್ಸು ಬಂದೆ. ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪಾರ್ಸೆಲ್ಲು ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ನಂಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಭಯವಾಯಿತು. ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಪರ್ಸೆಲ್ಲುಗಳು ನನ್ನ ಗೊಂದಲಕ್ಕೀಡು ಮಾಡಿದ್ದವು. ಅದನ್ನು ತೆಗೆದು ನೋಡದೇ ಮನೆಯ ಒಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟೆ.  ಯಾರು ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು, ಯಾಕೆ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯುವುದು ನಂಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಜಟಿಲವೆನಿಸಿತು. ಇದ್ದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೇ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿಹೋಗಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡೆ. ಕೊನೆಯ ಪ್ರಯತ್ನ ಎನಿಸಿ ಪ್ರಸಾದ್ ಅವರಿಗೆ ಕರೆಮಾಡಿ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯ ಹೇಳಿದ್ದೆ.

ಅವರ ಸಲಹೆಯಂತೆ ಸಿಸಿಟಿವಿ ಅಳವಡಿಸಿ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ಟಿನ ಮೂಲಕ ಮಾನಿಟರ್ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಒಂದೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಯಿತು. ಏನಾದರು ಅನುಚಿತವಾದುದ್ದು ನಡೆದರೆ ತಕ್ಷಣವೇ ಕರೆಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಪ್ರಸಾದ್ ಹೇಳಿದ್ದರು. ನಾನು ಆಫಿಸಿನಲ್ಲಿ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ಮೂಲಕ ನಾಲ್ಕು ಕ್ಯಾಮೆರಗಳ ಚಲನವಲನಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಕೂತೆ. ಮೊದಲ ಎರಡು ಗಂಟೆ ಏನೂ ನಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಬೆಕ್ಕು ಕಿಟಕಿ ಬಳಿ ಕೂತು ಹೊರಗೆ ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು. ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ಏನೋ ಸದ್ದಾಯಿತು. ಬೆಕ್ಕು ಆ ಕಡೆ ತಿರುಗಿತು ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು ಒಳಬಂದರು. ಮಹಿಳೆಯೋ ಹುಡುಗಿಯೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಉದ್ದ ಜಡೆ. ತಿಳಿ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಚೂಡಿದಾರೂ ಧರಿಸಿದ್ದಳು. ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಕೀ ಮೂಲಕ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದು ಒಳಗೆ ಅಡಿಯಿಟ್ಟು ಫ್ರಿಡ್ಜ್ ಒಳಗಿಂದ ಡಯಟ್ ಕೋಕ್ ಹೀರುತ್ತ ಟಿವಿ ಶುರುಮಾಡಿ ಸೋಫಾ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಳು. ಮತ್ತೆ ಎದ್ದು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಅವಳೆಡೆಗೆ ಧಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬೆಕ್ಕಿನ ಮೈದಡವಿ‌ ಮುದ್ದಿಸಿದಳು.

ನಾನು ಪ್ರಸಾದ್ ಅವರಿಗೆ ಆಗಲೇ ಕರೆಮಾಡಿ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಯಾರೋ ನುಸುಳಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದೆ. ಅದಾಗಲೇ ಅವರು ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದರೆಂದು ಹೇಳಿದರು. ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ವಹಿಸಿದ್ದ ಕೆಲಸ ಬದಿಗಿರಿಸಿ ನಾನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ನಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ಚಲನವಲನಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ‌. ಗ್ಯಾಸ್ ಸ್ಟೊವ್ ಮೇಲೆ ಏನೋ ಇಟ್ಟು ಬಿಸಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು. ಬೆಕ್ಕಿನ ಫುಡ್ಡು ತೆಗೆದು ಬಟ್ಟಲಲ್ಲಿ ಹಾಕಿಟ್ಟಳು. ಬೆಕ್ಕು ಉತ್ಸಹದಿಂದ ತಿನ್ನತೊಡಗಿತು. ವಾಷಿಂಗ್ ಮಶೀನಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿ ಚಾಲು ಮಾಡಿದಳು ಈ ಕ್ಯಾಮೇರ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ತುಸು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚು ವ್ಯಯಿಸಿದ್ದರೆ ಉತ್ತಮ ಕ್ವಾಲಿಟಿಯ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಬರುತ್ತಿದ್ದವೋ ಏನೋ. ಎಂತಹ ತಪ್ಪು‌ ಮಾಡಿದೆ ಅನಿಸಿತು. ಮತ್ತೆ ಆ ಕಡೆ ಗಮನ ಹರಿಸಿದೆ.

ಸ್ಕ್ರೀನಿನ‌ ಮೇಲೆ ಅವಳು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದ ನಾಲ್ಕು ಕ್ಯಾಮೇರಗಳನ್ನು ಕೂಲಂಕುಷವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದೆ. ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ದುತ್ತನೆ ವಾಷಿಂಗ್ ಮಶೀನ್ ಹತ್ತಿರ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಕಂಡಿತು. ಕ್ಯಾಮೆರಾಗಳನ್ನು ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದರಿಂದ ಅವಳು‌ ಮೇಲೆ ನೋಡದೇ ಮುಖ ನನಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನೋ ಕೇಳಿಸಿದವಳಂತೆ ಜಡವಾಗಿ‌ ನಿಂತಳು. ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದ ಸದ್ದಾಯಿತು. ಅಂದುಕೊಂಡಂತೆ ಪ್ರಸಾದ್ ಮನೆ ಆಚೆ ನಿಂತು ಬಾಗಿಲು ಬಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಮನೆಯಾಚೆಯ ಸಿಸಿಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.

ಅವಳು ಅವಾಕ್ಕಾಗಿ ವಾಶಿಂಗ್ ಮಶೀನಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆ ಹೊರಗೆಳೆದಳು. ನಾನು ಗಮನಿಸಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.  ನೋಡನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ವಾಶಿಂಗ್ ಮಶೀನ್ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಯ ಭಾಗವೇನೋ ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಸೊಂಟದವರೆಗೂ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಬಾಗಿಲು ಹೊರಗೆಳೆದು ಅದರೊಳಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಟ್ಟಳು. ನಾನು ಮನೆಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಮನೆಯ ಸಾಮಾಗ್ರಿ ಇಡೋಕೆ ಪ್ಲಾನ್ ಇಲ್ಲದೇ ಮಾಡಿರೋ ಜಾಗ ಎಂದುಕೊಂಡು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದ್ದೆ. ಅದರೊಳಗೆ ಪೇರಿಸಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಹಲವಾರು ವಾಸ್ತುಗಳು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದವು. ಒಂದೆರಡು ಸಿರಿಂಜುಗಳು, ಒಮ್ಮೆ ಬಳಸಿ ಬಿಸಾಡುವ ಮಾಸ್ಕುಗಳು, ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ನರ್ಸುಗಳು ಬಳಸುವ ಅಂದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿದ ಮೆಡಿಕಲ್ ಸ್ಕ್ರಬ್ಗಳು ಇಲ್ಲಿ ಇದ್ದವು. ಆ ಎಸಿ ರೂಮಿನಲ್ಲೂ ಕೂತಲ್ಲೇ ನಾನು ಬೆವರತೊಡಗಿದೆ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲಿಗೆ ಕರೆ ಬಂದಿತು. ಪ್ರಸಾದ್ ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ನಿಂತು ಕರೆಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು‌. ಪಾರ್ಸೆಲ್ಲು ಬಂದಿದ್ದ ಮೊಬೈಲು ಯಾಕೋ ತನ್ನದಲ್ಲ ಅನಿಸಿ ಅದ ಮುಟ್ಟಲು ಮನಸಾಗಲಿಲ್ಲ . ಬೆಕ್ಕು ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿದ ಗೋಡೆಯ ಮುಂದೆ ಮೌನವಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಿತ್ತು.